Novruzdayam, Qaxdayam, bizim dağların qoynundayam. Doğma yurdun havasından alır, nəfəsindən doymuram. Arada kəndimizə getdim, qəbirlərimizi ziyarət etdim, qohumlarıma, usaqlıq yoldaşlarıma baş çəkdim. İnanın Allaha, hər daşın dalından bir balaca Qalib çıxırdı, əlində quşatan qaratoyuq vururdu...
Hər evin dalından bir uşaq çıxırdı, ağsaqqal yaşında məni salamlayırdi. Eh, nə gözəl qaydadır, doğma yurda baş çəkmək, yaxın dostu-yoldaşı ziyarət etmək. Hamı Salam verirdi, Novruzu təbrik edirdi. Hərə bir cür uşaqlığı yad edirdi, axşamlar gizlənpaç oynadığımız, gundüzlər qarğıdan at mindiyimiz günləri yad edirdi... Qəlbim sevinirdi, ruhum dirilirdi..
Mərdiməzarı axtarmaqla deyil ki,.. Axırı biri yaxinlasdı, qəlbimi qırdı... Düzü, mən tanımadım, tariximiz kimi qoca, qarımış, qartımış bir kişiydi. Dedi "yaman qocalmısan, saçın-saqqalın yaman ağarıb". Xatırlamaq istədim, yada sala bilmədim... Dedi, "sizin qonşu İdayətdir"... Xatırladım, kənddə "tanınmış" adamdı... Bunun yerinə mən olsaydım, səsimi çıxarmazdım...
Dedim, "adam, dünyadır da, Allahdan başqa hamı - göydə ulduzlar, yerdə dağlar da qocalır. Hamının saçı, saqqalı ağarır. Təki, canın sağ olsun, salamatçılıq olsun. Sən maşallah, cavan oğlansan, heç qocalmamısan". Müsahibim ürəkdən sevindi, gözlərindən gülumsədi... Mən də sevindim... Sevincə şərik olmaq dərdə şərik olmaq kimidir...
Qalib ARİF
Demokratikmusavat.com
